زندگی با اخلاق خوش زیباست

زندگـــی زیبـاســـت چشمـی بـاز کـن

گردشـــی در کوچــه باغ راز کن

 

هر که عشقش در تماشا نقش بست

عینک بد بینی خود را شکسـت

 

علـت عـاشــــق ز عـلتــها جــداســـت

عشق اسطرلاب اسرار خداست

 

من مـیـــان جســـمها جــان دیـــده ام

درد را افکنـــده درمـان دیـــده ام

 

دیــــده ام بــر شـــاخه احـســـاســها

می تپــد دل در شمیــــم یاسها

 

زنــدگــی موسـیـقـی گنـجشـکهاست

زندگی باغ تماشـــای خداســت

 

گـــر تـــو را نــور یـقیــــن پیــــــدا شود

می تواند زشــت هم زیبا شــود

 

حال من، در شهر احسـاسم گم است

حال من، عشق تمام مردم است

 

زنـدگــی یــعنـی همیـــــــن پــروازهــا

صبـــح هـا، لبـخند هـا، آوازهـــا

 

ای خــــطوط چهــــره ات قـــــــرآن من

ای تـو جـان جـان جـان جـان مـن

 

با تـــو اشــــعارم پـر از تــو مــی شـود

مثنوی هایـم همــه نو می شـود

 

حرفـهایـم مــــرده را جــــان می دهــد
واژه هایـم بوی بـاران می دهـــد

ادب و اخلاق در اشعار سعدی(2)

در نگاه سعدی، شعر رسانه‌ای برای ترویج فضیلت‌های انسانی و اخلاقی است. او رسانه شعر را رسانه‌ای قدرتمند برای ترویج فضایل اخلاقی می‌داند و در قالب شعر آموزه‌های اخلاقی ، دینی و کرامات انسانی را به تصویر می‌کشد.

چو تو آمدی مرا بس که حدیث خویش گفتم

چو تو ایستاده باشی ادب آن که من بیفتم

ادب و اخلاق در اشعار سعدی(1)

شرح گذشت و مدارا و انسانیت در آثار سعدی گسترده است.داستانی در بوستان هست به این مضمون که ابراهیم خلیل هر روز بر سر سفره‌اش میهمان می‌پذیرفت. یک هفته کسی نیامد. به صحرا رفت و پیرمردی کهنسال را یافت و دعوت کرد. چون به طعام نشستند، پیرمرد از ذکر بسم‌الله ابا کرد. ابراهیم دریافت که زردشتی است و عذرش را خواست. ندا از آسمان آمد که من صد سال به این گبر روزی دادم و تو در یک لحظه از او روی گرداندی؟!

شنیدم که یک هفته ابن السبیل